در اوایل سال 1944، آنها به بیرکناو، یک اردوگاه کار اجباری و کشتار در مجموعه آشویتس منتقل شدند.
به خواهران و سایر زنان زندانی که برای انتخاب نیروی کار احضار شده بودند – آنهایی که به اندازه کافی سالم به نظر می رسید کار می کردند و آنهایی که نبودند کشته می شدند – به خواهران و دیگر زنان زندانی دستور داده شد لباس هایشان را درآورند و جلوی افسران اس اس راه بروند. برخی به یک خط در سمت چپ، برخی دیگر به یکی در سمت راست فرستاده شدند.
روت در زندگی نامه خود نوشت: «به خواهرم گفتم: «من برهنه جلوی اس اس نمی روم». «با توجه به اینکه کسانی که در سمت چپ بودند سالم‌تر به نظر می‌رسند، من و ایلزه به خط چپ، از کسانی که قبلاً بازرسی شده بودند، پریدیم. همان موقع می توانستیم به ما شلیک کنیم – این شانس هایی بود که برای زنده ماندن تلاش کردی. خوشبختانه ما برای کار انتخاب شدیم.»
آنها به کار کشیدن آجر رفتند. ایلسه یونیفرم و روکش اسلحه هم می دوخت.
پس از دو ماه آنها را به اردوگاه های کار اجباری در اشتوتوف و پراوست لهستان فرستادند. ژست محبت آمیز ایلزه به یک زندانی فرانسوی باعث شد که او را با شلاق اسبی بر گوشت برهنه اش کتک بزنند و با اسلحه مجبور به ایستادن برای چیزی که احساس می کرد ابدی است با دستانش در مقابل حصار سیم خاردار برقی اردوگاه بلند شده باشد.
روز بعد، او به روت گفت که برای کار کردن خیلی خسته است. روت نوشت که از ترس اینکه ایلسه به بیمارستان اعزام شود و سرانجام ناپدید شود، “با بیل زدن من حتی سخت تر کار کرد تا ناتوانی ایلسه در کار را بپوشاند.”
او افزود: «وقتی اس‌اس تماشا می‌کرد، ایلزه وانمود می‌کرد که در حال بیل زدن است.»
خانم به یاد می آورد که چندین دهه بعد، «او می گفت که کمرش به خاطر ضرب و شتم درد می کند. آیرس، دختر ایلسه.
در فوریه 1945، روث، ایلسه و چند صد زندانی زن بیمار و ضعیف دیگر از پراست گرفته شدند و به راهپیمایی مرگ به دریای بالتیک فرستاده شدند. اما در اواسط ماه مارس، با نزدیک شدن نیروهای شوروی، چند زندانی زنده مانده توسط آخرین نگهبان اس اس رها و آزاد شدند.
